6"Podjęta decyzja"

6"Podjęta decyzja"

Przepraszam wszystkich! zaszła mała pomyłka tam gdzie jest 1999 powinno być 1996. Pomyliłam się z datą moich urodzin, przepraszam! Mam nadzieję, że to przeczytacie, jeszcze raz przepraszam i liczę na komentarze!

-Skąd znałeś moja myśli- zdziwiłam się

-Potrafimy czytać w myślach wybranek-powiedział Kev- chyba że są stworzeniami nad przyrodzonymi.

-Tak jak Mon i Beth?

-Dokładnie, Brandon i Nicolas nie znają ich wspomnień i myśli.

-Super!-krzyknęły lisice w tym samym czasie.

-Lil moglibyśmy pogadać?- zapytał mój chłopak

-Spoko

*** (Lil)

-No, o co chodzi?

-Słuchaj, takie małe pytanie. Dlaczego dziewczyny się jeszcze nie przemieniły?

-Nie wiesz- zapytałam jakby to było oczywiste- przyjmują Vercune, co miesiąc ich matka to przywozi do nas.

-I jak ją przyjmują?

-W płatkach śniadaniowych lub soku. Jest ona bezsmakowa.

-A one wiedzą, że..

-Że ją przyjmują? Tak mama jest pielęgniarką i powiedziała o jakiejś chorobie.

-Miałem na myśli czym są?

-Nie, w 17 urodziny ciocia El przyjedzie i wytłumaczymy to wszystkie. Leków już też nie będą przyjmowały.

-Dzięki Lil! Jesteś wielka.

*** (Eleonora)

Siedziałam w domu i oglądałyśmy coś z Angel w telewizji.

-Zjedz to! Jesteś hybrydą, powinnaś się przyzwyczaić! Co będziez jadła w szkole?

-Hej! A ty?

-Ja jem!- i wepchnęła do buzi spory kawałek ciasta z bitą śmietaną -teraz twoja kolej.

- Dobrze… Ughh, raz kozie śmierć!- spróbowałam  - pycha! Masz więcej?

-No pewnie.- uradowała się- w niebie byłam kucharką, to był mój popisowy numer.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi, myśląc, że to chłopaki podeszłam do wejścia.

-Hej, zrobiłyśmy cisto chce…. Emanuel?!- co ona tu robiła?

-Tak ciotko. Podjęłam postanowiłam walczyć, 2 rundy w pierwszej ja i Margaret- nagle błysnęły jej oczy- w 2 Alexis  ktoś kogo sobie wybiorę

Znałam to spojrzenie coś knuła.

-Zgoda. Kiedy?

-W ich następne urodziny, w Colosseum.

-Ale będą miały 17 lat, wtedy dopiero mam je szkolić i wyssać Vercune z ich organizmu!

-Trudno..- i uciekła

Muszę zadzwonić do Marthy, ale to nie dziś. Zadzwonię tak jak zawsze w niedziele o 13:30, popytam się co u niej, u dziewczynek i opowiem o Emanuel. Muszę się z nimi spotkać.

*** (Alexis)

Siedziałyśmy na schodach domu chłopaków i jadłyśmy mięso. Planowałyśmy chytry plan. Wiedząc jak działa wpojenie chciałyśmy trochę podokuczać naszym drapieżnikom. Zaczęła Beth jak najciszej, by tylko oni nas słyszeli.

-Wiecie Mike to nie jest wcale taki zły. Ma śliczne włosy i w ogóle.

-A za to Roy się cudnie ubiera- chciałam podtrzymać rozmowę, żeby nie wyszła fałszywie- bez obrazy Mon, ale dlaczego go porzuciłaś?

-Te bliźniaki Sam i Jake są równie wysportowani co przystojni- ten komplement się udał Lil.

-Alex, trafiłaś w samo sedno. Po co ja porzucałam Roy’a. Taki męski i odpowiedział, inteligentny.

-Wiecie co ja mam dość- chłopaki ze złej miny przybrali spokojną- zamiast gadać o chłopakach, gadajmy z nimi- dziękuję ci Meggie! Widać było wściekłość na oczach wilków- może przy okazji się przewrócę i wpadnę w ramiona Zack’a?- kocham cię ty moja siostrzyczko! Ruszyła, lecz niedługo szła. Podleciał do niej Kevin i wziął na ręce.

Zaraz za nim podlecieli Brand, Tom, Nick i Mich. Przerzucili przez ramię jak jakiś worek, i zanieśli przez las na jakąś łąkę.

-Kiedyś będą tu stały nasze domy, w tym mój i twój, Mon. I naszych pociech.

-Nick, miło, ale skąd wiesz, że mogę mieć dzieci?

-Stąd, że wilk wpaja się po to, żeby powiększyć watahę. Juls może ci nawet powiedzieć ile dokładnie będziemy mieć dzieci.  

-Naprawdę?

-Wam wszystkim!

-Serio?-zaciekawiłyśmy się.

-Tak, a w kwestii ślubu..

-Jakiego ślubu?!- krzyknęłyśmy chórem

-No tego za 4 lata. Musimy tyle czekać, żeby Lil była pełnoletnia.

-Dlaczego tak wcześnie- tym razem powiedziałam to ja i Mon

-Po co mamy czekać, skoro wiemy, że i tak jesteście nasze?

-A jak od ciebie odejdę- Monic sobie pogrywała z Nicolasem, reszta wilków się śmiała lub poważniała.

-Jesteś śmieszną małą myszką, skarbie. Wiesz, że prędzej cię zabarykaduje do drzwi niż pozwolę całować z jakimś innym facetem- rozległ się rechot, lecz później podszedł Mich do mnie.

-Ty również. Zapamiętaj to sobie- zdziwienie

-A także ty- Brand podchwycił temat- zapamiętaj Beth!-

-Lilian- Tommy pogroził palcem mojej siostrze- znam twoja starą miłość, i nie chcę, żebyś była skrzywdzona drugi raz.

-Meg.. t..

-Nawet nie kończ- moja siostra się wkurzyła- jestem wolą kobietą, i mam prawo od ciebie odejść w każdej chwili..-wszystkie wybuchłyśmy śmiechem- w sumie wszystkie możemy, ale póki co nie mamy zamiaru.

-Ha i tu się mylicie. Nie możecie odejść, a ty Meggie nie bądź taką feministką.

Bliźniaczka tylko prychnęła. A ja podtrzymałam temat.

-Nie mam zamiaru wychodzić za mąż w wieku 20 lat.

-Ha ty przynajmniej będziesz miała 20! A ja? Tylko 18..

-Ale my jesteśmy starsi!

-Ale to nie wchodzi w grę.

-Dobra skończmy dyskusję.

-Po co mam się kłócić, skoro mogę się całować-zażartowała Beth

-Dokładnie- chórem krzyknęli i gdy się odwróciłyśmy każda z nas dostała namiętny pocałunek- chodźmy na ognisko.

***(Misty)

-Podobało ci się?

-Pewnie- krzyknęłam entuzjastycznie- kręgle.. tak to moje nowe hobby. Co robimy na kolację- zapytałam kiedy ciocia przekręciła kluczyk od drzwi.

-Spaghetti, ciasto metrowiec i fondue serowe do naczosów, które zjemy w noc filmową.

-Super!- nie wiedziałam co to jest, ale brzmiało smacznie.

-Kochanie..

-Tak ciociu?

-Wiesz czym są bliźniaczki?

-Tak, hybrydy. Jak się przemienią pomogę Eleonorze je uczyć.

-Dzięki.- uśmiechnęła się do mnie i wyjęła składniki z lodówki- zabieramy się za gotowanie. Masz fartuszek i specjalną kucharską czapkę.

*** (Meg)

Tuż po ognisku nasza cała klasa poszła do rozłożonych na podwórku namiotów. Były one 2 osobowe, chłopaki powiedzieli, że po jednej stronie są dziewczyny, a po drugiej chłopaki. My jako jedyne posiadałyśmy jeden wielki 5-osobwy. Mary i Jill chciały tam wejść ze swoją paczką, ale wilki im wytłumaczyły. Nie mogłyśmy usnąć. Nagle coś zaczęło chodzić wokół nas. Wystraszyłyśmy się, lecz gdy suwak zaczął się odsuwać poznałam śmiech Kevina.

-Idioci- krzyknęłyśmy równo gdy w wejściu ukazali się nam z kilkoma paczkami Żelków.

-Nie złośćcie się! Mieliśmy nadzieję, że poprawimy wam humor.

-Nie tłumaczcie się tylko dawajcie żelki!- zaczęłyśmy się śmiać.

Zaczęliśmy pałaszować i prawie doganiałyśmy chłopaków. Gdy zjadłąm ostatniego wężyka i zamyśliłam się.

-Hej! Ziemia do Margaret! O czym myślisz?

-Że jesteśmy tu w dziesiątkę. Wydajemy dziwne dźwięki w tym śmiech i otwieranie paczek. Ciekawe co inni o tym myślą?

-Ups..

-Więc wynocha wszyscy! Teraz!

Pobiegli z uśmiechem na twarzach. Gdy wyjrzałyśmy zobaczyłyśmy dziewczyny, które uciekały z pod naszego namiotu i rechotały.

Rano wszyscy się rozeszli, a chłopaki zrobili romantyczne śniadanie, gdy leżałyśmy jeszcze w śpiworach. Weszli z tacami w rękach, a na nich naleśniki, sok pomarańczowy i mały bukiecik róż. To było słodkie!

-Misiu dziękuję!- wykrzyczała pierwsza Alexis, aż nagle Lilian zaczęła płakać

-Skarbie co się stało?- zapytał Tommy- nie podoba ci się? Masz uczulenie na cos? Nie wiedziałem przepraszam..

-Nie o to chodzi. Mój chłopak zanim umarł ułożył z róż moje imię. Od tamtej pory reaguje tak na ró.. gdzie ty idziesz- i Tom wyskoczył i pobiegł gdzieś do lasu. Po 10 minutach wrócił, nawet nie zmęczony

-Skoro róże kojarzą ci się ze śmiercią tamtego chłopaka- zaczął- to niech tulipany będą mną.

Wręczył jej bukiet tulipanów. Wyszliśmy na zewnątrz a tam napis z płatków, wiadomo jakich kwiatów „ Lil i Tom, love 4ever”. Lil znowu się rozpłakała. To takie romantyczne. Gdy chłopaki zobaczyli nasze miny i łzy w oczach, spiorunowali wzrokiem Tommy’ego i coś mu powiedzieli telepatycznie.

Odwieźli nas do domu. Byłą 15, ciekawe co mama zrobiła na obiad. Coś nie tak, mama rozmawiała z jakąś panią. Młoda, piękna. Podobna do nas, miała tylko ciemne oczy. Wyglądała na 16 lat.

-Moje małe córeczki! Wykrzyknęła i nas uścisnęła. Zamarłyśmy. Nasza mama….?